Zacznę od tego, co dla mnie Kobiety jest tutaj najtrudniejsze.
Mianowicie: traktowanie kobiet przez mężczyzn. Niestety w bardzo wielu
przypadkach, kobiety traktowane są tutaj bardzo protekcjonalnie. W oczach
mężczyzn są jedynie obiektem do zdobycia, a ich późniejsza rola ogranicza się
do prowadzenia domu i wychowania dzieci. Nie ma mowy o partnerstwie. Widok
kobiety wracającej z zakupów z ciężkimi siatkami i kordonkiem dzieci za nią –
jest tutaj na porządku dziennym, podczas gdy szanowny mąż spaceruje obok niej
paląc papierosa lub w ogóle siedzi z kumplami przy piwku… Nie do pomyślenia
jest aby kobieta paliła papierosy czy wyszła gdzieś z koleżankami zostawiając
męża i dzieci w domu. Twardo ustalone role społeczne, tradycja i nie wiem co
jeszcze determinują obraz typowej gruzińskiej rodziny. O ile w kochających się
małżeństwach, wśród mądrych i kochających się ludzi – wszystko jest w porządku,
to u całej reszty – niestety nie jest…
I jeszcze ta słynna gruzińska wybuchowość… Kiedy to ponoszeni emocjami
mogą zatrzymać się na środku ulicy i wrzeszczeć jeden na drugiego, bo ten źle
pojechał… (jaka to różnica - tu i tak każdy jeździ jak mu się żywcem podoba...?!?) Samo wrzeszczenie to nic, bo gdy emocje naprawdę sięgną zenitu – mogą
się też pobić, czego świadkiem miałam nieprzyjemność być. Tyle tylko, że te ich
spory w jednym momencie są jeszcze sporami i Gruzini skaczą sobie do gardeł, a
w drugim momencie obejmują się w akcie przeprosin i idą razem na fajkę lub wino…
Z drugiej strony medalu – nigdzie nie spotkałam się z tak ciepłymi,
gościnnymi i przyjacielsko nastawionymi ludźmi jak tutaj. To zupełnie normalne,
że sprzedawca w sklepie czy na straganie, pasażer w autobusie czy marszrutce, a
czasem zwykły przechodzień – przywita się z Tobą i utnie sobie z Tobą miłą
pogawędkę, pomimo tego, że Cię w ogóle nie zna. Dodatkowo, bez żadnych krępacji
wypyta się: skąd jesteś, ile masz lat, jak się nazywasz, gdzie mieszkasz, czy
masz męża (o tym już Wam pisałam, ale piszę jeszcze raz – gdyż nie przestaje
mnie to zadziwiać… ;) Gruzini zaprzyjaźniają się ot tak… czasem wystarczy 15
minut rozmowy, żeby umówić się na kolejne spotkanie, a dzień znajomości, żeby
dostać zaproszenie do kogoś do domu (czy to w Kachetii, czy w Tbilisi…) Moi
tutejsi przyjaciele nie przestają mnie zadziwiać… ich gościnność i
przyjacielskie nastawienie nie zna granic, za co jestem im dozgonnie wdzięczna.
I w tym miejscu dziękuję za wszystkie wycieczki, zwiedzania czy spotkania przy
piwku czy chinkali zorganizowane ze względu na mnie, za wszystkie zaproszenia i
ciepłe słowa. :)
Kolejną zaskakującą rzeczą jest podejście do dzieci, Gruzini po prostu
kochają dzieci, okazując im uczucia na każdym kroku. Tak więc mama idąca z małym brzdącem zostanie
zaczepiona niezliczoną ilość razy, tylko po to aby ktoś zupełnie obcy mógł
pogłaskać czy pocałować jej pociechę.
Gosia i Sandrik
Mari
I chyba to, co dziwi mnie najbardziej – czyli relacje męsko – męskie,
które są tutaj delikatnie mówiąc: ciepłe. Po ponad trzech miesiącach spędzonych w Gruzji
nie dziwi mnie już widok dwóch serdecznie całujących się na przywitanie czy pożegnanie mężczyzn. Tudzież dwóch najlepszych przyjaciół spacerujących po
ulicy w serdecznych objęciach lub ciepło potrząsających sobie dłonie. Tutaj
przyjaźń znaczy przyjaźń i nie obejdzie się bez dotyku, którym się tą przyjaźń
wyraża. W związku z tym całkiem normalne jest całowanie się w policzek, ożywiona
gestykulacja z wielokrotnym poklepywaniem swojego rozmówcy, trzymanie za rękę
czy obejmowanie (dotyczy to relacji
kobieta-kobieta, mężczyzna-mężczyzna czy kobieta-mężczyzna). Generalnie
wpasowałam się w funkcjonujące tutaj normy społeczne i nie są one już dla mnie
ani zaskakujące ani dziwne, czasem tylko wkurzam się niemiłosiernie gdy
przyjdzie mi wysiąść z marszrutki, a tu akurat spotkało się dwóch kolegów i witając
się serdecznie blokują wejście/wyjście do busa ;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz